Hylke: Zij ontdekten tot hun verbazing wat ze al wisten

Beschrijving

De Schildpad woonde in het bos. Hij was al oud, zoals schildpadden worden, en dan nog iets erbij. Hij was ook een van de langzaamste dieren in het bos. Alleen de Slak was nog net iets langzamer, maar het scheelde niet veel. De Schildpad vond het niet erg om langzaam te zijn. Het gaf hem de tijd om alles goed te bekijken. Eigenlijk leefde hij in een steeds verder schuivend heden. Het verleden lag achter hem en de toekomst was onbereikbaar voor hem. Hij kon er niet bij, zoals de Haas, die nooit op tijd kon afremmen en steeds midden in het een of het ander doorschoot en zich er vreselijk druk over kon maken.

De Schildpad liep op zijn langzame manier langs de rand van het bos. Hier voelde hij zich thuis, met wat uitzicht op het weiland. Daar woonde de Haas. Die sprak hij niet vaak, omdat de Haas meestal te snel voorbij schoot, nog voordat de Schildpad meer kon zeggen dan ‘Hallo, H…!’ Waarop de Haas steevast ‘Hallo, Sch…!’ riep in het voorbijgaan.
De Schildpad bekeek het grassprietje dat voor hem opdook eens goed. Daarna zag hij een mier, die voorbij holde. En even later keek hij een tijd naar de wolken, die hoog in de lucht boven het weiland voorbij dreven. Zo verstreek zijn dag, soms lopend, soms niet. Heel anders dan de Haas, die nooit lang stil kon staan.
Zo ging het en de Schildpad was er aan gewend geraakt. Maar het bleef hem verbazen dat de Haas het zo druk had.
‘Van wie moet je dat allemaal doen?’ vroeg hij een keer toen de Haas over hem struikelde. Hij was zo bezig met rennen dat hij de Schildpad te laat zag.
‘Van mijzelf,’ zei de Haas toen hij weer rechtop stond. ‘Iedere ochtend bedenk ik wat ik allemaal ga doen! En dan ga ik het doen!’
‘Word je daar nooit moe van?’ vroeg de Schildpad verbaasd.
‘Nee hoor, ik word nooit moe van mijzelf. Ik geef mezelf een Doel! Zonder Doel zou alles maar leeg worden!’
De Schildpad knikte, terwijl de Haas weer doorrende naar zijn Doel. Hij begreep het niet echt. Hij had nooit een Doel, maar leeg? Nee, er was zoveel te zien en te beleven in het bos dat hij zich nooit leeg voelde. Neem dat blaadje, dat op de luchtstroom naar beneden dwarrelde. Het zag er prachtig uit en toevallig smaakte het ook nog goed.