Sarah Morton (1987) groeide op in een gewoon gezin. Haar vader werkte in een grafisch bedrijf, haar moeder had een kantoorbaan. Toen ze vier was kreeg ze een broertje. De eerste jaren groeide ze veilig op en was er nog niet zoveel aan de hand. Haar ouders deden vaak leuke dingen met de kinderen, zoals zwemmen of naar een grote speeltuin. Haar vader speelde bijna elke dag met zijn kinderen en hun moeder zorgde ook goed voor hen.
Sarah en haar broer logeerden regelmatig bij oma en opa (zowel aan hun moeders kant als vaders kant) en kwamen daar graag. Het was een tweede thuis voor haar.
Sarah maakte echter vaak een in zichzelf gekeerde indruk. Ze leek meer gericht op ‘beestjes’ en andere zaken die haar fascineerden dan op haar medemensen. Vanuit school kwamen er opmerkingen dat Sarah’s gedrag afweek en deze zette haar ouders onder druk om haar op autisme te laten onderzoeken.
Dat leidde tot de diagnose Autisme.
Toen ze in groep 4 van haar basisschool een warme, belangstellende juf trof, kon ze nog drie jaar op haar oude school blijven. Deze juf stond erop dat je elkaar in je waarde liet. Zij creëerde een groepsgevoel. In die tijd had Sarah ook vrienden en leerde ze samen spelen met klasgenoten. Vanaf groep 6, werd Sarah echter gepest en buitengesloten. Ze had een andere juf en meester. Toen wilde ze zelf naar een andere school, maar de enige optie scheen een cluster 4 school te zijn, oftewel een school voor Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen.
Op haar veertiende begon ze met schrijven. Ze kreeg een idee voor een jeugdboek. Dat was opvallend, want als jong kind was ze helemaal niet zo goed in taal en kreeg ze zelfs aangepaste lesstof. Haar belangstelling voor lezen begon zich te ontwikkelen toen ze elf jaar was. Ze kon echter geen binding krijgen met het verhaal dat ze aan het schrijven was en liet het uiteindelijk links liggen. Toen zij achttien was pakte ze het schrijven weer op. Daar kwam onder andere Afwijkend en toch zo gewoon uit en Collision. Daarbij heeft ze geput uit haar jeugdervaringen.
Ze heeft zelf de weg in het leven moeten vinden. Die ervaringen hebben grotendeels haar verdere leven bepaald en vormen ook inspiratie om voor andere kinderen die in de verdrukking op te komen. Ze coacht gezinnen met autistische kinderen om in harmonie met elkaar samen te leven.
Om zichzelf terug te vinden heeft ze contact met gelijkgestemden gezocht, waaronder Henk en Tamara van Positieve Nood. Zij vormden een autonome hulpgroep. Iwanjka leerde ze ook kennen via hen. In 2009 leerde ze via Positieve Nood Gio Vogelaar kennen, met wie ze samen lezingen ging geven. Een paar jaar later leerde ze Peggy Schut kennen. Inmiddels heeft ze al tientallen lezingen gegeven samen met hen.
Sarah is dol op chocola. Daar kun je haar midden in de nacht voor wakker maken. Ze houdt van lezen, muziek luisteren en soms maken. Met muziek is ze opgegroeid. Haar vader speelde in een band. Vaak viel ze in slaap met zijn songs op de achtergrond. Al vanaf kleins af aan speelden dieren een belangrijke rol in haar leven. Zij heeft Aziatische katten, Fay en Ward. Een moeder en haar zoon.
Daarnaast heeft ze een affiniteit met de kindertijd in het algemeen. Al als prepuber keek ze naar hoe volwassenen kinderen bejegenden en dacht ze na hoe het beter kon. Haar interesse ligt vooral bij de babytijd en peutertijd. Die fases zijn het meest bepalend voor de ontwikkeling van een kind.
Daarover heeft ze een boek geschreven: Wat je niet verteld is
Wat je niet verteld is geeft kinderen hun stem terug en toont aan wat er moet veranderen om hen onbelemmerd, gelukkig en natuurlijk te laten opgroeien. Het gaat in op wat kinderen ervaren in de baarmoeder, in het gezin en in de maatschappij. De invloed van de kindertijd op iemands leven en de gevolgen daarvan voor de samenleving. Hoe kinderen hun persoonlijkheid ontwikkelen. Opvoedkundige dogma’s, stress en haast. Wat alledaagse momenten, zoals in de buggy, voor invloed hebben op een kind. De rol van deskundigen en zinniger manieren om mensen te helpen. www.bezetenboeken.nl/informatief/wat-je-niet-verteld-is-sarah-morton-2/
“Soms denk ik wel eens dat de kosmos het zo bedoeld heeft dat er twee mensen nodig zijn om een kind te maken, om hen te leren harmonisch en zinnig met elkaar om te gaan. Maar ook met het kind. Een drie-eenheid.
Waarbij de behoeftes van alle betrokkenen vervuld worden.
Onze huidige sociale en economische modellen staan daar denk ik haaks op. En pas als we onze kinderen een zinnige habitat kunnen bieden, hebben we de sleutel voor een mooiere wereld in handen. Maar dat lukt pas als we totaal eerlijk naar ons zelf durven te kijken. Alle gevoelens, gedachten en wensen onderzoeken. En inzien dat ‘schuld’ en ‘taboe’ onzinbegrippen zijn. En dat er een veel mooiere wereld haalbaar is. Sarah’s boek neemt je mee op die tocht…”
Iwanjka Geerdink.
Met het verstrijken van de jaren komt Sarah er steeds meer achter hoe de buitenwereld tegen haar ‘anderszijn’ aankijkt. Dat zelfs beroepskrachten haar steeds de verkeerde weg wijzen in plaats haar hulp te bieden om een zinvol leven op te bouwen… Wanneer de school ervan overtuigd is dat Sarah het niet zal redden buiten een beschermde omgeving, en niet in staat acht zelf keuzes te maken, lijken haar kansen op een toekomst zoals zij zelf voor zich zag, verkeken. Een autobiografie vanuit de beleving van een autist. Namen zijn veranderd, tenzij anders vermeld. De namen van de dieren zijn origineel.
Reflectie Afwijkend en toch zo gewoon:
“Sarah heeft ooit -in de kenmerkende logica van eerlijkheid- besloten dat ze kon schrijven en handelde daarnaar. Dit boek geeft een duidelijke en heldere inkijk in de ontwikkeling van haar jonge leven en de titel dekt ook helemaal de lading; als je een spectrumdiagnose krijgt wil dat niet betekenen dat je moet leren wat vrolijkheid is, wat verdriet ook alweer betekent; hoe je boos moet zijn, hoe je eerlijk moet zijn, dat het mogelijk is van iemand te houden; dat is allemaal aanwezig en functioneert uitstekend (Sarah en ik kennen elkaar al een tijdje). Het is de verwerking van data en prikkels die simpelweg een ander systeem volgt. Zodra je dat systeem ziet en de logica daarvan duidelijk wordt is het inderdaad afwijkend maar meer ook echt niet. Wat ik erg in Sarah kan waarderen is haar humor, mensen met wie ik op regelmatige basis de slappe lach kan krijgen heb ik erg hoog zitten. En die blijven daar ook. ” Kreiger
