Ewout: Refugium

Eigenlijk ga ik bij het schrijven van deze verhalen te werk als een kunstschilder: voor mij staat een wit doek dat ik met kleur wil vullen. Dat lege doek is een man (in deze novelle twee vrienden) met een beperkt, aflopend bestaan, eenzaam en teruggetrokken.
Dan treft in de andere novellen de hoofdpersoon een kat, hond, kind, paard of vrouw die dat lege blad inkleurt.
En hier een situatie dat een afgelegen woongemeenschap vol zit met vluchtelingen in een land dat in Staat van Beleg verkeert. Dat had ook de titel kunnen zijn…
De mannen komen tot leven, dat ze in dienst stellen van de anderen. Het vervult hen met een liefde voor die anderen, een niet-egoïstische liefde.
Een soort reset and play, hen geschonken door de goden of het noodlot, of gewoon door hun eigen verlangen.